Τις τελευταίες μέρες βλέποντας τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» -τόσο στην Ελλάδα όσο και γενικότερα στην Ευρώπη- και τον τρόπο με τον οποίο διαδηλώνουν, μου ήρθε στο νου ένα μάθημα που έκανα την περίοδο που ήμουν φοιτητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για τα ανθρωπινά δικαιώματα.
Ο τρόπος διαμαρτυρίας των συγκεντρωμένων είναι τελείως διαφορετικός από κάθε άποψη. Για πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω τόσο κόσμο να συγκεντρώνεται, έχοντας ξεχάσει την ιδεολογική και κομματική του ταυτότητα στο σπίτι, ερχόμενος αποκλειστικά και μόνο εκπροσωπώντας τον εαυτό του και όχι με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της πολιτικό-κοινωνικής ομάδας στην οποία υπάγεται. Στην ουσία ανήκει σε μια νέα ομάδα. Μια ομάδα που δεν έχει ακόμη ταυτότητα, αλλά έχει τα συνθετικά στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή.
Όπως σας έλεγα, λοιπόν, παρακολουθώντας στο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής ένα μάθημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, έμαθα για τον πολιτισμό της μη βίας και για τον εκπρόσωπό της, τον Mahatma Gandhi. Το κίνημα του Γκάντι έχει πιστεύω παρόμοια χαρακτηριστικά με το κίνημα των «Αγανακτισμένων»: έναν λαό υποδουλωμένο και οικονομικά εξουθενωμένο από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής… Τότε ήταν η Αγγλία, σήμερα είναι το ΔΝΤ και η Τρόικα.
Ο Γκάντι αποτέλεσε τον πολιτικό και ιδεολογικό εκπρόσωπο για την ανεξαρτητοποίηση των Ινδών από τους τυράννους τους μέσω της κοινωνικής κινητοποίησης και των μαζικών λαϊκών εξεγέρσεων, πάντα με μοναδικό του γνώμονα τη μη ύπαρξη βίαιης δράσης και την έκφραση της δυσαρέσκειας τους για την μεταχείριση, την οποία λάμβαναν, μέσω ειρηνικών συγκεντρώσεων και πορειών. Ο Γκάντι άρχισε να ενθαρρύνει τους Ινδούς να μην ενδίδουν στις παράλογες απαιτήσεις των τυράννων τους, τόσο σε θέματα ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, όσο και σε θέματα αδικίας και άνισης μεταχείρισης σε φορολογικά θέματα. Οργάνωσε τα λαϊκά στρώματα της Ινδίας (που αποτελούνταν κυρίως από καλλιεργητές και εργάτες) σε ειρηνικές διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις είχαν μεγάλη διάρκεια.
Οι οπαδοί του Γκάντι είχαν έναν κοινό στόχο -την ανεξαρτησία της Ινδίας- και στο κίνημά του συμμετείχαν άνθρωποι όλων των θρησκειών και όλων των κοινωνικών τάξεων. Κάτι αντίστοιχο γίνεται σήμερα και στην Ελλάδα με τους «Αγανακτισμένους». Στις συγκεντρώσεις απαγορεύτηκε οποιαδήποτε συμμέτοχη οργανωμένης παράταξης, ενώ ο καθένας είναι εκπρόσωπος αποκλειστικά και μόνο του εαυτού του. Το σημαντικότερο συστατικό του κινήματος του Γκάντι ήταν η μη βία. Ακόμη και αν κάποιος επιδείκνυε βαρβαρότητες εναντίων των διαδηλωτών, εκείνοι δεν έπρεπε να απαντήσουν στη βία με βία. Τα στοιχεία αυτά πιστεύω ότι βρίσκονται και στο κίνημα τον «Αγανακτισμένων» σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και στις δυο περιπτώσεις ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης… Ενδεικτικό του ήθους τους και της νοοτροπίας που προσπαθούν να μας περάσουν προκειμένου να μας χειριστούν...
Δεν είναι τυχαίο ότι τα κεντρικά δελτία ειδήσεων αγνόησαν επιδεικτικά ή αφιέρωσαν ελάχιστο τηλεοπτικό χρόνο στο κίνημα των «Αγανακτισμένων», στο οποίο δεν υπήρχαν βίαιες εκδηλώσεις… Αντίθετα, όταν γίνονται επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, το πρόγραμμα των σταθμών διακόπτεται άμεσα με εκτατά δελτία για να μεταδοθούν απευθείας, καθώς φέρνουν τηλεθέαση και κατ’ επέκταση έσοδα…
Η συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά για την εξευτελιστική κατάσταση στην οποία έχουν έρθει -δεδομένου ότι το 25% περίπου του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα όρια τις φτώχειας- αποτέλεσε μια μάλλον βαρετή πληροφορία, καθώς σε αυτή την περίπτωση το προϊόν δεν πουλούσε (κατά τη γνώμης τους πάντα) γιατί υπολείπονταν σε «δράση», «σασπένς» και «αίμα»...
Είναι κοινός τόπος πλέον ότι οι σταθμοί διαμορφώνουν την ροή των γεγονότων υπακούοντας σε «άνωθεν» εντολές… Οι προπαγανδιστές, βεβαίως, γνωρίζουν καλά ότι η βία και η τρομολαγνεία, τις οποίες προωθούν τα μάλα, το μόνο που μπορεί να φέρουν είναι στασιμότητα, αδράνεια και ένα νέο κύκλο βίας.
Ίσως, όμως, το προϊόν που θέλει πλέον ο κόσμος να είναι ένα προϊόν με στοιχεία αλλαγής… Μίας αλλαγής που δεν θα βασίζεται στην βία, αλλά σε μία ιδέα μη βίας… Ένα προϊόν ηθικής και πολιτισμικής ανωτερότητας. Ίσως οι κατέχοντες εξουσία στα ΜΜΕ θα έπρεπε να δουν τα πράγματα αλλιώς, γιατί αν το σκεφτούμε και λίγο πιο προσεκτικά, όπως έλεγε και ο Γκάντι, δεν υπάρχει χειρότερη μορφή βίας από τη φτώχεια…
Νίκος Σπυρίδης στο youropia.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου