Το στημένο «παιχνίδι» της βίας

Μέρες τώρα παρακολουθώ τις εξελίξεις στους διάφορους τομείς της χώρας, από τον κοινωνικοπολιτικό - με επίκεντρο τις νέες οικονομικές κυρίως αλλαγές- μέχρι τον αθλητισμό όπου έχουν βγει στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά αποκαλούμενα ως «στημένα παιχνίδια».


Προς έκπληξή μου, καμιά είδηση σχετικά με τις παραπάνω δεν προκάλεσε - για μένα τουλάχιστον - μια στοιχειώδη έστω εντύπωση του καινούριου και του απρόσμενου. Τις αντιλήθφηκα περισσότερο ως κάτι χρόνια δεδομένο επικαλυμμένο με τον μανδύα της απόκρυψης και της επισφραγισμένης συνομωσίας, κάτι σαν το λεγόμενο Omertà.

Στημένα; - Ναι.  Παιχνίδια; - Όχι!  Άλλωστε, πώς μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι κάτι που άμεσα ή έμμεσα θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και που κανείς δε διασκεδάζει παρά μόνο αν είναι σαδομαζοχιστής με τσέπη που γεμίζει πιο γρήγορα κι από τράπεζα; Στημένα παιχνίδια, λοιπόν, που μόνο παιχνίδια δεν είναι και που δυστυχώς δεν απαντώνται μόνο στο κομμάτι του αθλητισμού, αλλά σχεδόν σε κάθε διάσταση της κοινωνίας, ακόμα και σε αυτήν όπου δεσπόζει η ελευθερία της έκφρασης βάσει του δημοκρατικού παρά ταύτα πολιτεύματος.

Εστιάζοντας, λοιπόν, στις πορείες και στα γεγονότα που τις ακολουθούν όλες αυτές τις μέρες, έκανα συνειρμό περί στημένου «παιχνιδιού» που δεν έχει μπάλες, μπασκέτες και τέρματα αλλά πέτρες, ρόπαλα και γκλοπ. Μιλάω για ένα «παιχνίδι» βίας που ο μόνος κανόνας του είναι αυτός της ανταπόδοσης. Βία στη βία, λοιπόν. Βία κάθε μορφής: λεκτική, σωματική, με χρήση μέσων ή χωρίς. Βία με ατμόσφαιρα, γιατί χωρίς χημικά, κρότους λάμψης και καπνούς το σκηνικό δε μαρτυρά τη «μεγαλοπρέπεια» της στιγμής. Βία χωρίς διακρίσεις: νέοι, μεσήλικες, μέχρι και ηλικιωμένοι, με κουκούλα ή χωρίς - εντός, εκτός και παραδίπλα - γίνονται αυτομάτως όλοι τους υποψήφια θύματα μιας γροθιάς, μιας κλοτσιάς, μιας πέτρας ή ενός γκλοπ. Δε χρειάζεται να έχουν προκαλέσει. Δεν είναι απαραίτητο να διαμαρτύρονται. Αρκεί που βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο!

Το χειρότερο όμως, δεν είναι ότι γίνεται λόγος για κάτι τυχαίο ή παροδικό. Δεν είναι άλλωστε ούτε η πρώτη, και πολύ φοβάμαι, ούτε η τελευταία φορά που βίαια επεισόδια συντροφεύουν, όλως τυχαίως, την εξέλιξη μιας πορείας. Είναι ένα «παιχνίδι» τόσο καλοστημένο που αρχίζει πάντοτε στην ώρα του και δίνει τη παρουσία του εκεί ακριβώς που «πρέπει», τότε που κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται για τη χώρα και το λαό της και κάθε ειρηνικό στοιχείο φαίνεται να μπλοκάρει την αναρχία που παραμονεύει στο κατώφλι του διπλανού στενού. Όχι μόνο τώρα, αλλά ανέκαθεν!

Κι ενώ έχει πάρει φωτιά … η γούνα μας, αντί να ασχολούμαστε με τα μέτρα και τις αποφάσεις που πλήττουν το κοινωνικό μας σύνολο, ειδικά τώρα, αναφέρονται για άλλη μια φορά σαν πρώτη είδηση της επικαιρότητας, οι βανδαλισμοί, το ξύλο και τα δακρυγόνα, αποσπώντας μας τη προσοχή τόσο όσο χρειάζεται για να περάσουν σχεδόν απαρατήρητοι νόμοι, μέτρα κι ό,τι άλλο χρειάζεται για να καταφέρει (ελπίζουμε) η χώρα να σταθεί στα πόδια της. Αν και είναι αρκετά παρήγορο ότι η ανθρώπινη ζωή παρουσιάζεται ως πιο σημαντική σε πρώτο πλάνο, κάτι από πίσω φαντάζει ψεύτικο, σα να υπάρχει κίνητρο να μας επιβληθεί εμμέσως πλην σαφώς η στροφή του βλέμματος προς άλλη κατεύθυνση, έτσι απλά για να αποφευχθεί ο σαματάς και η διαμαρτυρία γύρω από θέματα που προκαλούν εγκαύματα!

Κι όταν το σύστημα έχει ήδη πυρποληθεί και είναι εκ των έσω ένα «νοθευμένο προϊόν» και κατάλληλα κατευθυνόμενο εις βάρος της κοινής συνείδησης, τότε τι γίνεται; Συνεργασία παρακρατικών με αστυνομία; Ασφαλίτες που καταστρέφουν ξένες περιουσίες άνευ λόγου και αιτίας; Κουκουλοφόροι που εμφανίζονται από το πουθενά και προκαλούν ανενόχλητοι φασαρίες και οι οποίοι όλως περιέργως είναι πάντα και παντού άγνωστοι στα μάτια της αστυνομίας και ποτέ δε συλλαμβάνονται; Αστυνομικοί που σκορπούν τον τρόπο αντί να παρέχουν ένα αίσθημα ασφάλειας; Ομάδες Δίας ή μήπως ομάδες Βίας; Τόσα ερωτήματα που δεν τολμώ να τα καταθέσω ως απόλυτα αληθή ή ψευδή. Παρόλα αυτά παίρνω το ρίσκο να πω πώς τείνω να πιστέψω στην ύπαρξη ενός συστήματος που υπονομεύει τη δημοκρατία.

Όπως και να ‘χει, πάντα υπάρχουν οι κακοί και οι καλοί, οι διεφθαρμένοι και οι συνετοί, οι άδικοι και οι δίκαιοι, οι νταήδες και οι ήρεμοι. Όπως πάντα υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες, συνειδητά ή μη. Το «παιχνίδι» όμως, έχει εκ των προτέρων στηθεί και συνεχίζεται να παίζεται, με την ίδια ένταση και τον ίδιο σκοπό. Κι όποιος αντέξει, αν αντέξει…. τα δάκρυα; τους καπνούς; τον πόνο; … θα δείξει. Μια προπληρωμένη τραγωδία που συνεχίζεται κι όπου κανένας θεατής δε θα βιώσει τη λύτρωση στο τέλος.

“Power and the money, money and the power.
Minute after minute, hour after hour. Everybody's running,
but half of them ain't looking «what's going on in the kitchen,
but I don't know what's cooking»….. Keep spending most our lives,
living in the gangsta's paradise”

Coolio - Gangsta's Paradise

Νικολέτα Μπάραλη για το Youropia.gr