Ή στραβά πάει ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε….

Ίσως ο καπετάνιος έχασε το δρόμο, ίσως κουράστηκε από τις συνθήκες και τις ευθύνες… Ίσως δεν έχει την ικανότητα να κάνει όσα έλεγε… Δεν αναφέρομαι σε κάποιον άλλο παρά στον κ. Παπανδρέου, τον πρωθυπουργό της χώρας.

Τον τελευταίο καιρό η διακυβέρνηση της χώρας φαίνεται να μη μπορεί πλέον να εμπνεύσει και να δώσει όραμα στους Έλληνες πολίτες, ή έστω στην τελική να δώσει απαντήσεις για το πότε θα βγει η Ελλάδα από την κρίση στην οποία βρίσκεται. Βεβαία, δε μπορεί κανείς να περιμένει και θαύματα… Άλλωστε, πώς θα μπορούσε κάποιος να σου πει πως θα βγεις από την κρίση, όταν ο ίδιος είναι μέρος της κρίσης; Κάτι τέτοιο τον καθίστα άμεσα αναξιόπιστο συνομιλητή, όπως συμβαίνει και στην περίπτωσή μας.

Εδώ και καιρό ψάχνουμε να βρούμε τα αίτια της ελληνικής κρίσης. Είναι πολιτικά; Είναι κοινωνικά; Είναι οικονομικά; Είναι ηθικά; Μήπως είναι ατομικά; Ή μήπως είναι λίγο από όλα;

Οι πολιτικοί  φάνηκε ότι είναι πολύ καλοί στο να κάνουν  διαπιστώσεις σχετικά τα προβλήματα της χώρας, χωρίς όμως να κάνουν κάτι αξιόλογο για να υπάρξει χειροπιαστή λύση. Αντιθέτως, θεωρούν και τους πολίτες ενορχηστρωτές της όλης κατάστασης («μαζί τα φάγαμε», «εσείς μας διαφθείρατε»). Οι πολίτες, από την άλλη, πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι οι πολίτικοι, οι οποίοι χρηματίζονται και δεν ασχολούνται με τα προβλήματα του λαού. Οι αναλυτές λένε ότι η κρίση είναι κρίση ιδεών και ηθικής, χωρίς όμως να κατονομάζουν τους φταίχτες. 

Η αλήθεια είναι ότι η κρίση είναι παντού και είναι πολύπλευρη: οικονομική, κοινωνική, ηθική και πολιτική. Ο καθένας από τους παραπάνω καταγγέλλοντες  είναι μέρος του προβλήματος. Ο βασικός, όμως, φταίχτης είναι αυτός που επέτρεψε την δημιουργία της κρίσης σε όλες της τις εκφάνσεις και αυτός δε μπορεί να είναι άλλος από τον λαό. 

Μήπως είναι η εύκολη λύση του φιλελευθερισμού και των πολιτικών που τον πρεσβεύουν να αποδίδουν στους πολίτες τις αίτιες των προβλημάτων που εμφανίζονται στην κοινωνία; Ή μήπως φταίει ο φόβος των πολιτών να αποδεχτούν τις ευθύνες του απέναντι σε ότι τρόπον τινά επέλεξαν;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Φταίνε και οι δύο. Οι πολίτες ευθύνονται και αυτοί για τα προβλήματα, γιατί πάντοτε τις ημέρες των εκλογών, όταν πηγαίνουν να ψηφήσουν στην κάλπη, έχουν στον νου τους να βγάλουν τον πολίτικο που έγλυψαν, προσκύνησαν και χρημάτισαν για να βολευτούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους στο δημόσιο… Και μετά από το φαγοπότι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την όλη κατάσταση ως μωρές παρθένες. Από την άλλη οι πολίτικοι είναι φταίχτες, γιατί εξευτέλισαν και με την συμπεριφορά τους οδήγησαν την κοινωνία σε μια κατάσταση ψυχοπαθολογικής εξάρτησης ανάμεσα στο πάρε και δώσε με τους πολιτικούς και τους ημέτερους.

 Πολύ καλές όλες αυτές οι διαπιστώσεις ομολογουμένως, αλλά… Αλλά θα αλλάξει ποτέ ο Έλληνας νοοτροπία;  («Δεν βαριέσαι, να τα κουκουλώσουμε») Θα πάψει να παραπονιέται και θα αναλάβει ποτέ τις ευθύνες του απέναντι στην κοινωνία (εισφοροδιαφυγή, φοροδιαφυγή, φοροκλοπή, φακελάκι); Θα αποφασίσει να επιλέγει τους σωστούς ανθρώπους; Θα αποφασίσει να ωριμάσει ηθικά για να ξεπεράσει πρώτα την ηθική κρίση που βιώνει και να βρει τον δρόμο της εξόδου;

Οψόμεθα… 

Νίκος Σπυρίδης