Ο παραπάνω τίτλος ακούγεται σαν τίτλος παραμυθιού, αλλά δυστυχώς είναι η εφιαλτική πραγματικότητα. Αν και η ευρωζώνη λανσαρίστηκε σαν ένα μέσο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, της αειφόρου ανάπτυξης και της γενικότερης ευημερίας των λαών της Ευρώπης, δέκα χρόνια από την ίδρυση της νομισματικής ένωσης το μέλλον της ευρωζώνης φαντάζει αμφίβολο.
Στην αρχή ξεκίνησε σαν ένα φιλόδοξο σχέδιο να ανταγωνιστεί το αμερικανικό δολάριο, αλλά στην ουσία υποθήκευσε το μέλλον των αδύναμων οικονομικών κρίκων της ευρωζώνης. Το μοντέλο της συγκεκριμένης οικονομικής ανάπτυξης ευνόησε κατά κύριο λόγο ισχυρές οικονομίες, όπως αυτές της Γερμανίας και της Γαλλίας, οι οποίες στο όνομα της σύγκλισης κράτησαν χαμηλά τους μισθούς του εργατικού δυναμικού τους. Παράλληλα, υποθήκευσε τις οικονομίες των υπολοίπων χωρών, οι οποίες έπρεπε να προβούν σε αυξήσεις μισθών και κατά επέκταση να μειώσουν την ανταγωνιστικότητα σε διεθνές επίπεδο.
Από αυτές τις χώρες δεν θα μπορούσε να γλιτώσει και η Ελλάδα, της οποίας η οικονομία έγινε το επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος και παρουσιάστηκε ως το πρόβλημα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης -στην ουσία ο αποδιοπομπαίος τράγος των μεγάλων κεφαλιών της Ε.Ε. Δυστυχώς, αυτή η πεποίθηση προωθήθηκε αρκετά από τα μέσα ενημέρωσης για να μας κάνει κατά κάποιο τρόπο ενοχικούς για την κατάσταση της οικονομίας μας, χωρίς ωστόσο να φέρονται τα δευτερογενή και τριτογενή οφέλη που αποκόμισαν από εμάς τρίτες χώρες. Προσπάθησαν να προσωποποιήσουν τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης στο ελληνικό οικονομικό ζήτημα, καθώς δε μπορούσαν να αποδεχτούν ότι νομισματική ένωση δίχως οικονομική ένωση είναι καταδικασμένη σε αδικίες, ανισότητες και πολίτες δυο ταχυτήτων.
Το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα διαφαίνεται ότι μπορεί να λυθεί μόνο μέσα από διαδικασίες αναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους. Αυτό θα πλήξει άμεσα τους δανειστές μας, οι όποιοι ήταν καθόλα ενήμεροι για την κατάσταση της χώρας μας. Είναι η λύση που έχει ακουστεί λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη στα μέσα ενημέρωσης ή αν έχει ακουστεί, παρουσιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να καταδικαστεί προτού καν ο πολίτης ενημερωθεί για το τι ακριβώς είναι…
Όπως έχει γίνει πλέον κατανοητό στον ελληνικό λαό, η Ελλάδα έχει μπει σε έναν φαύλο κύκλο δανεισμού και συνεχομένης υπερχρέωσης-υποθήκευσης των νέων γενιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόταση του πρωθυπουργού για γενικευμένες αποκρατικοποιήσεις στις πιο βαριές επιχειρήσεις που διαθέτει μερίδιο το ελληνικό δημόσιο και όλα αυτά για να αποπληρωθεί μέρος του χρέους, χωρίς να λυθεί το πρόβλημα. Στην ουσία, η όλη διαδικασία μοιάζει με ένα μαγαζί που βγάζει σε εκποίηση όλα τα διαθέσιμα προϊόντα πριν κλείσει.
Το κακό στην υπόθεση της Ελλάδας είναι ότι θα πουλήσει όλες τις παραγωγικές της δυνάμεις και μετά την πτώχευση που διαφαίνεται να πλησιάζει, δε θα διαθέτει πλέον κανένα δεκανίκι για να ανταπεξέλθει στις επερχόμενες δυσκολίες… Κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε και με την Αϊτή και την Αργεντινή. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι το προτεινόμενο μοντέλο λιτότητας για τα επόμενα 15 χρόνια δεν εξασφαλίζει με κανένα τρόπο το μέλλον της Ελλάδας, παρά εξασφαλίζει με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο το μέλλον των δανειστών-τζογαδόρων που ποντάρισαν στο «άλογο» Ελλάδα για να υποδουλώσουν οικονομικά τον ελληνικό λαό και να απολαύσουν παρέα με τους Έλληνες πολιτικούς τις μίζες που πήραν.
Περνώντας ο καιρός η έκφραση του πρωθυπουργού «θα μας πάρουν με τις πέτρες» αποκτά έναν άλλο αέρα. Αέρα ελικοπτέρου ίσως κατά τα πρότυπα της Αργεντινής...
Νίκος Σπυρίδης
Αναδημοσίευση από το Youropia.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου