Η Οργή των Τιτάνων

Το στόρι λίγο-πολύ αναμενόμενο. Η ανθρωπότητα κινδυνεύει, οι θεοί «τα βρίσκουν σκούρα» και μόνο ένας ημίθεος μπορεί να βγάλει το «φίδι από την τρύπα»… Όπως και να το κάνουμε, η Οργή των Τιτάνων βασίζεται στην ελληνική μυθολογία με λίγες αμερικάνικες πινελιές, ή ίσως με πολλές, αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια της ταινίας παρελάσουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας διάφορα «τέρατα» της αρχαιότητας…

Όχι, στην ταινία δεν εμφανίζονται ο Θησέας και ο Βελλεροφόντης (original εξολοθρευτές του Μινώταυρου και της Χίμαιρας αντίστοιχα). Ο  Sam Worthington στο ρόλο του ημίθεου Περσέα αρκεί για να πετσοκόψει όποιο διαβολικό τέρας βρεθεί στο δρόμο του. Ποίος Hercules και πράσινα άλογα; Perseus rules! Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή…

Δέκα χρόνια μετά τη συντριβή του Κράκεν, ο Περσέας έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ζει μία ήσυχη ζωή ως ψαράς, έχοντας επιφορτιστεί με την ευθύνη να αναθρέψει ολομόναχος το δεκάχρονο γιο του, Ήλιο. Η Ιώ (το ταίρι του στην προηγούμενη ταινία) μάς έχει αφήσει… χρόνους, αφήνοντας το «πεδίο» ελεύθερο για το δυναμικό comeback της βασίλισσας Ανδρομέδας.

Στο μεταξύ, η μάχη για την επικράτηση συνεχίζεται ανάμεσα σε θεούς και τιτάνες. Έχοντας χάσει την αφοσίωση των ανθρώπων, οι Ολύμπιοι έχουν αποδυναμωθεί και αρχίζουν να χάνουν σιγά-σιγά τον έλεγχο των φυλακισμένων Τιτάνων και του θηριώδη αρχηγού τους, Κρόνου. Βλέποντας την αδυναμία του Δία, Άδης και Άρης συμμαχούν για να τον ανατρέψουν και επιχειρούν να απελευθερώσουν τον Κρόνο.

Η δύναμη των Τιτάνων αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, οι θεϊκές δυνάμεις του Δία εξασθενούν και χάος επικρατεί στη Γη. Ο Περσέας δε μπορεί να αγνοήσει το κάλεσμα. Παίρνει τα όπλα του και με τη βοήθεια της βασίλισσας Ανδρομέδας, του ημίθεου γιου του Ποσειδώνα, Αγήνορα, και του έκπτωτου θεού Ήφαιστου, ξεκινά τη δύσκολη αποστολή του: να σώσει το Δία από τον Κάτω Κόσμο, να ανατρέψει τους Τιτάνες και να σώσει την ανθρωπότητα.

Καλά λόγια:

Το σίκουελ της Τιτανομαχίας είναι παραδόξως καλύτερο – όχι εντυπωσιακά πολύ, αλλά αρκετά για να μπορείς να το δεις άνετα, αν σε ενθουσιάζουν οι ταινίες με καταιγιστική δράση και… λίγα λόγια.

 Λιγότερες υπερβολές, περισσότερα ελληνικά στοιχεία. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά οι σεναριογράφοι αρκούνται αποκλειστικά σε τέρατα της ελληνικής μυθολογίας και δε δανείζονται… Κράκεν από την σκανδιναβική μυθολογία. 

Ο μοναδικός Bill Nighy στο ρόλο του Ήφαιστου, ο οποίος με τις παραξενιές του ελαφρύνει λίγο το κατά τ’ άλλα σοβαρό κλίμα της ταινίας. Δυστυχώς, τον «σχολάνε» πολύ γρήγορα, σχεδόν με το που εμφανίζεται. Κρίμα, γιατί θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό χαρτί…

«Κακίες»:

Την ταινία υπογράφουν δύο σεναριογράφοι. Μεγάλη υπερβολή και σπατάλη, κατά τη γνώμη μας, για ένα σενάριο που ψάχνεις να βρεις του διαλόγους με μεγεθυντικό φακό! Κι όταν λέμε διαλόγους, δεν εννοούμε τίποτα βαρετές, μακροσκελείς συνομιλίες… Φανταστείτε τους βασικούς χαρακτήρες να φωνάζουν ο ένας το όνομα του άλλου σε διάφορους τόνους αγωνίας και απέχθειας. Ωραία. Τώρα το ίδιο για πολλές, διαφορετικές σκηνές.

Η ερμηνεία του Sam Worthington… δεν υπάρχει. Όλη η ταινία κρέμεται κυριολεκτικά πάνω του κι αυτός μοιάζει τελείως εκτός τόπου και χρόνου. Πιο πολύ μας έπεισε ως κάτοικος της Πανδώρας, παρά ως ήρωας της αρχαία Ελλάδας. Άσε τη χαίτη που ανεμίζει… Πάει «πακέτο» με τη μπέρτα του… Σούπερμαν. 

 Η Rosamund Pike στο ρόλο της βασίλισσας Ανδρομέδας, θυμίζει κάτι από Ζήνα, Έογουιν (Άρχοντας των Δαχτυλιδιών) και Κάτνις (Αγώνες Πείνας). Η ίδια κάνει τ’ αδύνατα δυνατά να μας πείσει ότι η Gemma Arterton (βλέπε Ιώ) δεν υπήρξε ποτέ. 

Εμείς απορούμε γιατί δεν κράτησαν την Alexa Davalos, η οποία, εκτός από πολύ όμορφη, έχει και κάτι από Ελλάδα…  

Η ταινία γυρίστηκε σε εντυπωσιακά μέρη, κάποια εκ των οποίων ιδιαίτερα απομονωμένα όπως οι Κανάριοι Νήσοι και η Παταγονία. Τι κρίμα, όμως, που καμία σχέση δεν έχουν με την Ελλάδα, πράγμα που είναι ιδιαίτερα εμφανές ακόμα και σε κάποιον με στοιχειώδεις γεωγραφικές γνώσεις…

Τελείως άκυρες είναι και οι προφορές που ακούγονται. Οι ηθοποιοί δεν προσπαθούν καν να κρύψουν τον τόπο καταγωγής τους κι έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ακούμε αγγλικά με αξάν βρετανική, αυστραλιανή, γαλλική  και με ισπανική. Ποτ-πουρί, δηλαδή!

via Youropia